Afgelopen maandag begon mijn week van vrijwilligerswerk. Thuis had ik besloten om op een basisschool Engelse les te gaan geven, maar hier bleek ik eigenlijk nog alles te kunnen kiezen. Ik ging op mijn gevoel af en koos voor het 'baby’s en peuters project'. Ik ging helpen in een weeshuis voor baby’s en peuters. In principe blijven de kindjes daar maar tijdelijk en gaan ze binnen 3 maanden terug naar familie, of worden geadopteerd. Ik dacht dat het wel leuk zou zijn, maar ik vond het zeker de eerste dag zeer zwaar. Ik vond niet eens de kinderen zo vervelend of lastig, maar ik vond het zo moeilijk om te zien dat al deze kindjes niet gewoon thuis met hun papa en/of mama wonen. Er zijn 12 baby’s en 16 peuters en naar mijn idee krijgen ze allemaal te weinig liefde. Toen we maandag aankwamen wilden alle peuters door ons opgetild worden. Wanneer we eentje optilden, werden de anderen jaloers en begonnen elkaar te slaan. Als ik het kindje wat ik droeg weer op de grond wilde zetten, ging hij/zij heel hard huilen, en wilde weer opgetild worden. De vrouwen in het weeshuis zeiden dat we de kindjes niet meer op moesten tillen, maar ze wilden het zo graag, en ik wilde hun ook mijn liefde geven. Ik vond dat erg moeilijk. De kinderen worden naar mijn idee ook veel te weinig uitgedaagd. Ze hebben niet echt iets om mee te spelen en krijgen vrijwel alleen aandacht van de vrouwen in het weeshuis wanneer ze iets verkeerd doen. Er wordt dan ook veel naar ze geschreeuwd. De baby’s waren iets minder moeilijk, maar ook zij krijgen amper liefde. Eén jochie heeft geluk dat de coördinator hem zo mag, hij krijgt als enige veel aandacht en liefde; de anderen moeten het maar een beetje uitzoeken. Ik tilde de baby’tjes heel voorzichtig op, het hoofdje goed ondersteunen. Maar de vrouwen in het weeshuis deden dit heel anders. De baby’s werden aan een arm of been opgetild. En als ik een baby de fles geef tijdens het oppassen in Nederland, neem ik hem op schoot en geef geduldig de fles. Hier moesten alle baby’s in hun bed liggen. Ze kregen de fles in hun mond met een kussen eronder, zodat de melk zo naar binnen kon. Ik vond dat wonderbaarlijk om te zien. Ik snap dat dat misschien handig is, maar het is zo minder liefde- en aandachtvol dan ik gewend ben. Ik kreeg heimwee naar thuis en werd verdrietig, omdat het thuis zoveel beter is. Ik vond het zo sneu voor alle kindjes daar. Inmiddels ben ik al een beetje gewend aan hoe het daar gaat en weet ik beter hoe ik met de peuters om kan gaan, maar het blijft zo oneerlijk. Veel mensen hier snappen niet echt dat ik dit project zo moeilijk vind, de andere 3 meiden met wie ik het project doe, lijken de kinderen voornamelijk gewoon wel schattig te vinden. Maar ik kan het moeilijk aanzien allemaal. Ik ben blij dat morgen de laatste dag van het project is. Dat is misschien een beetje egoïstisch, maar ik word moe van al het medelijden dat ik heb. Ook voel ik me daar vaak nutteloos, want er werken daar best veel vrouwen. Bovendien mogen we niet echt onze dingen doen, alles moet op hun manier. Het voelt zo niet echt alsof ik iets toe kan voegen, maar in ieder geval geef ik de kindjes deze week mijn liefde. Er is een baby’tje van 8 dagen, haar moeder is 12jaar. Het baby’tje is zó klein en zelfs háár hoofdje wordt met name door de meest oude vrouw niet echt ondersteund, zij is echt best ruw. Ook kregen we niet echt uitleg over wat we konden doen. Ze zeggen ‘change’ en dat betekent dan blijkbaar dat we de luiers moeten verschonen, maar zonder baby-doekjes, dus wij wisten niet echt hoe we dat aan moesten pakken. Maar goed, ik heb zeker nieuwe ervaringen opgedaan, en hopelijk komt het goed met deze kindjes. Ik ben thuis wel meer gaan waarderen. Ik heb maar geluk met zo’n lieve papa en mama. Ik heb altijd veilig thuis gewoond en liefde gekregen.
Ook ben ik de wasmachine meer gaan waarderen! Gisteren was het dan toch echt tijd om mijn kleding te gaan wassen, want al mijn kleding was ‘op’. Ik had waspoeder gekocht, deed water in een grote emmer, de poeder erbij en heb mijn kleding daar een paar uurtjes in laten staan. Met name omdat ik er extreem erg tegenop zag om ermee verder te gaan. En het was nog erger dan ik had gedacht. De zeep ging niet echt meer uit mijn kleding, ondanks dat ik het in de douche allemaal heb geprobeerd om eruit te spoelen. Het regende hier, dus ik moest een waslijntje spannen onder een afdakje en daar mijn kleding ophangen. Dit was natuurlijk te hoog, dus ik moest telkens op de stoel klimmen om mijn zeep-kleding op te hangen. Ik had rugpijn en voelde de zeep overal. Hopelijk hoef ik volgende week niet door de regen, want dan zal er overal zeep op mij zitten…